Szlak Czyngis-chana

Po śniadaniu wsiadamy do samochodów terenowych. Podróż zajmie około 5 godzin, po drodze zatrzymamy się na lunch w lokalnej restauracji. Po południu docieramy do Karakorum, stolicy Imperium Mongolskiego, założonej jako obóz wojenny przez Czyngis-chana w 1220 roku. Cały obiekt wpisany jest na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. Zwiedzamy także największą i jedną z najstarszych świątyni buddyjskich w Mongolii, czyli Erdenedzuu chijd, wybudowaną w XVI wieku. Teren klasztoru otacza 108 świętych stup, symbolizujących oświecenie. Nocujemy w pobliżu Karakorum, w turystycznych gerach.

Rano żegnamy się z Karakorum i wyruszamy samochodami 4×4 do przepięknej Doliny Orchon, wpisanej na Listę Światowego Dziedzictwa Naturalnego UNESCO. Tego dnia mamy do pokonania około 150 km, co zajmie około 4-5 godzin. Zmierzamy wzdłuż rzeki, podziwiamy wszechobecne zielone pastwiska i letnie obozowiska koczujących pasterzy. W drugiej połowie dnia docieramy do rodziny, gdzie dołączamy do codziennych czynności. Naszym głównym zadaniem jest zbudowanie geru według tradycyjnych metod, w którym następnie spędzimy noc.

Tego dnia dosiadamy koni i wyruszamy w step. Czeka nas lekka przejażdżka, około 15 km, a naszym celem jest zapierający dech w piersiach wodospad Ulaan Tsutgalaan. Jego powstanie datuje się na ponad 20 tysięcy lat temu, przyczyną były wybuch wulkanu i trzęsienie ziemi. Woda spada tutaj z niemal 20 metrów wprost na czarne skały. Jeśli świeci słońce to u podnóża wodospadu często tworzą się małe tęcze. Po południu wracamy do mongolskiej rodziny, nocujemy ponownie w gerach. W ramach kolacji zaplanowany jest Khorkhog.

Po śniadaniu ruszamy w dalszą drogę. Czeka nas około 40 km w siodle. Szlak prowadzi wzdłuż pasma górskiego aż do siedemnastowiecznego klasztoru buddyjskiego Tövkhön. To tutaj Öndör gegeen Dzanabadzar, czyli jeden z najważniejszych przywódców duchowych w historii kraju i pierwszy dżawdzandamba (zwierzchnik buddyzmu tybetańskiego w Mongolii), stworzył  pismo sojombo służące do zapisu języka mongolskiego. Według legendy Dzanabadzar miał zobaczyć na niebie świetliste znaki, zapisać je i następnie zmienić je w alfabet. Budynki klasztorne mieszczą się na wysokości 2312 m n.p.m. i rozciąga się z niego wspaniała panorama na Changaj. Wieczorem rozbijamy obozowisko w otoczeniu natury i śpimy w namiotach.

Tego dnia ponownie mamy do pokonania 40 km. Przekraczamy rzekę Tsagaan Sum i stopniowo zapuszczamy się w mniej zasiedlone obszary.  Szlak prowadzi przez bezkresny step, na horyzoncie widoczne są góry. Nie zabraknie okazji do długich galopów. W połowie dnia przewidziany jest popas. Po południu docieramy do celu, czyli wzgórz Dutut, u stóp których rozbijemy namioty.

Po śniadaniu wyruszamy w dalszą drogę, nasz dzisiejszy odcinek wynosi 40 km. Szlak kieruje nas coraz bardziej na północ. Wkrótce po wyruszeniu wkraczamy do okręgu Tsenkher. Czekają na nas długie galopy przez step, ale przekroczymy także pobliskie pasmo górskie. Późnym popołudniem dotrzemy w zakole rzeki, gdzie pozwolimy schłodzić się koniom. Tutaj rozbijamy obozowisko. Śpimy w namiotach.

Ruszamy w kierunku miasteczka Cecerleg, czyli stolicy ajmaku (prowincji). Początki osady sięgają XVII wieku i splecione są z budową klasztoru lamajskiego Dzajyn chüree, zniszczonego niestety przez komunistów w XX wieku. Okolica staje się powoli bardziej zaludniona, będzie okazja odwiedzić mongolską rodzinę i napić się ajragu (kumysu). Całościowo pokonamy około 40 km. Nocleg ponownie w namiotach, w otoczeniu natury.

Po śniadaniu wyruszamy w dalszą drogę, trasa to około 40 km. Naszym celem tego dnia jest Taikhar Chuluu, czyli Skała Taikhar. To formacja o wysokości 20 metrów na brzegu rzeki Choid Tamir w Ikhtamir Soum. Pokryta jest 150 rodzajami pisma w wielu różnych językach i pochodzących z różnych okresów (pisma runiczne, sogdańskie, ujgurskie, mongolskie, nangiadzkie, tybetańskie). Najstarszym jest pismo runiczne, związane z okresem tureckim w VI i VII wieku. Na szczycie skały umieszczono owoo, czyli miejsce kultu. Od 1994 r. skała znajduje się pod ochroną. Wieczorem obozujemy w pobliżu miasteczka Ikh Tamir.

Tego dnia czeka nas najdłuższy odcinek, bo 50 km. Teren staje się bardziej płaski, wprost stworzony do długich, szybkich galopów. Po drodze napotkamy wiele stad i pasterskie osady. Późnym popołudniem dotrzemy w zakole rzeki, gdzie możemy się wykąpać, jeśli znajdą się amatorzy rześkiego nurtu. Nocleg w namiotach.

Stopniowo wkraczamy w coraz bardziej zaludnione tereny. Okolica słynie z największej ilości stad jaków w całej Mongolii. Nasz dzisiejszy odcinek to 45 km. Wesołym galopem dotrzemy do miasteczka Ondor Ulaan, gdzie uzupełnimy zapasy. Następnie wyruszamy znowu w dzikie ostępy, w kierunku rzeki Czuluut Gol płynącej niespokojnie dnem kanionu. Nasze obozowisko zaplanowane jest w cieniu malowniczych klifów.

Przed nami ponownie odcinek 45 km. Ruszamy żwawym tempem i wkrótce docieramy do podnóża góry Khorgo, czyli wygasłego wulkanu. Krajobraz zmienia się całkowicie, trasa prowadzi przez rozległe pola zastygłej przed ośmioma tysiącami lat lawy. Tutaj zostawiamy konie w bezpiecznym miejscu i wyruszamy na wędrówkę po zboczach wulkanu. Naszym celem jest szczyt (2210 m n.p.m), z którego rozciąga się niepowtarzalny widok. Na horyzoncie majaczy perła Mongolii, czyli jeden z najpiękniejszych akwenów kraju: Terkhiin Tsagaan Nuur, zwane Białym Jeziorem. Nad jego brzeg docieramy po południu. Nocleg – po raz ostatni – w namiotach.

Rano żegnamy się z końmi i wyruszamy na wschód. Mamy do pokonania 370 km, co zajmie około 6 godzin. Zatrzymamy się w pobliżu Khogno Khan, aby podziwiać niezwykłe granitowe formacje. Warto dodać, że sama góra Khogno Khan od czasów prehistorycznych uznawana jest za świętą, do dzisiaj odbywają się tam ceremonie ofiarowania. Odwiedzimy także Elsen Tasarkhai, zwane Małą Gobi. To pasmo piaszczystych wydm ciągnące się przez około 80 km. Tutaj czeka nas godzinna przejażdżka na wielbłądach dwugarbnych. Nocujemy w pobliżu, w niezwykle malowniczym zakątku. Tym razem zakwaterowani jesteśmy w ekologicznych gerach.

Po wczesnym śniadaniu wsiadamy do samochodów i wyruszamy w drogę powrotną do Ułan Bator. Przed nami 250 km. Po drodze zatrzymujemy się w Parku Narodowym Khustai, gdzie wyruszamy na wędrówkę. Naszym celem jest odnaleźć i zobaczyć stado ostatnich dzikich koni na świecie, czyli koni Przewalskiego. Późnym popołudniem meldujemy się w hotelu, reszta dnia to czas wolny. Możemy wybrać się wspólnie na poszukiwanie pamiątek. Kolację jemy w mieście, w dowolnie wybranej restauracji. Nocleg w hotelu.

To dzień powrotu do Polski. Całą grupa zostanie odwieziona na lotnisko