Dolina Draa

Tego dnia grupę czeka długa, ale dosyć przyjemna droga busem do Zagory. Trasa prowadzi najpierw przez Atlas Wysoki i słynną przełęcz Tizi-n-Tichka (2260 m.n.p.m). Po drugiej stronie gór można zjeść lunch pod karawanserajem Ajt Bin Haddu lub w berberyjskim Warza­zacie. Po południu czeka jeszcze droga przez Antyatlas, za którym rozpościera się imponujący widok na Dolinę Draa. Wieczorem chorągiew dociera do tradycyjnego hotelu.

Po śniadaniu ruszamy do naszej stajni zimowej, aby poznać konie. Następnie pakujemy bagaże do taboru, siodłamy i rozpoczynamy przygodę. Przekraczamy konno rzekę Draa, a następnie szlak wiedzie prosto w objęcia hamady, czyli kamienistej pustyni. Na horyzoncie rozpościera się najdłuższe pasmo gór w Maroku – Bani. Napotkamy pustynna wioskę, będzie też okazja do pierwszych galopów. Wieczorem docieramy do oazy, gdzie zaplanowany jest biwak.

Po śniadaniu czyścimy i siodłamy konie, a następnie wracamy na szlak. Tego dnia znowu napotykamy rzekę Draa, czyli źródło życia na tym pustynnym pograniczu. Zamoczymy kopyta w jej zdradzieckim nurcie – czasem leniwym, a czasem rwącym – i podążymy dalej na południe. Krajobraz staje się coraz bardziej pustynny. Warto wiedzieć, że pustynia to nie tylko piasek. To zerodowane góry, to fascynujące formacje skalne, to zadziorna roślinność, to palmowe oazy. Lunch mamy zaplanowany na skalnej półce. Tego dnia nie spotkamy raczej turystów, natomiast możemy skrzyżować drogi z karawanami nomadów. Wieczorem docieramy do pierwszych wydm. W ich cieniu czeka na nas obóz.

Tego dnia przekraczamy geograficzną granicę Sahary. Najpierw pokonujemy niewielkie wydmy, dalej znajdują się porzucone i zapomniane ogrody. Daktylowce ustępują miej­sca tamaryszkom i kaktusom. Musimy pokonać niewielki grzbiet górski, który stanowi wrota prawdziwej pustyni. Za nimi docieramy do rozległej przestrzeni pełnej piaszczystych wydm. Tutaj pozwolimy naszym koniom pognać przed siebie, przez chwilę poczujemy się jak berberyjscy wojownicy z przeszłości. Nocujemy w niezwykłym obozie niczym z opowieści o Szeherezadzie – czekają na nas dywany, poduszki, lampiony, marokańska ceramika i wygodne łóżka.

Szlak prowadzi nas przez odludne tereny, przy odrobinie szczęścia można wypatrzeć gazele i pustynne lisy. Dość powszechnie spotyka się tutaj karawany i koczowiska Beduinów, otoczone stadami wielbłądów i kóz. Pustynia jest piaszczysto-kamienista. Będziemy galopować, podziwiać krajobrazy i wygrzewać się z ciepłym, zimowym słońcu. Po południu docieramy do górskiego pasma, gdzie czeka nas obóz. To wyjątkowe miejsce do obserwacji zachodów słońca.

Docieramy do jednej z odnóg Antyatlasu. Podążamy wzdłuż zboczy, powoli żegnając się z Saharą. Na lunch zasiądziemy w cieniu tamaryszków. Możliwe, że odwiedzą nas kobiety i dzieci z pobliskiej wioski. Dalej krajobraz staje się księżycowy. Przedzieramy się przez góry i przełęcze, pojawi się także odcinek, gdzie trzeba będzie prowadzić konia w ręce. Wieczorem schodzimy na niziny po drugiej stronie. Do obozu wjedziemy galopem. W nocy widać odległe światła nad Zagorą.

Po śniadaniu ostatni raz dosiadamy koni. Zmierzamy na północ, w kierunku Doliny Draa. Podkręcamy tempo, będzie dużo galopów – nie tylko po płaskowyżach, ale też po krętych ścieżkach miedzy ogrodami i we wioskach. Do celu docieramy w okolicach lunchu i rozstajemy się z końmi. Popołudnie spędzimy w Zagorze, będzie czas na hammam, hennę i odpoczynek.

Choć opuszczamy Zagorę i Dolinę Draa, to jeszcze nie koniec naszej podróży. Ruszamy do słynnego karawanseraju Ajt Bin Haddu. Przejdziemy się wąskimi uliczkami i zachwycimy się krajobrazem majestatycznego Atlasu. Na noc zatrzymamy się w lokalnej kasbie.

Po śniadaniu jedziemy prosto do Marrakeszu. Popołudnie warto spędzić w mieście: w zakamarkach medyny, w baśniowych pałacach i ogrodach, albo po prostu na tarasie, z lampką wina. Będzie okazja kupić pamiątki, wdać się negocjacje ze sprzedawcami i popróbować lokalnych przysmaków. Wieczorem zaplanowana jest pożegnalna kolacja w riadzie.

Chorągiew opuszcza Maroko. Każdy towarzysz zostaje odwieziony na lotnisko.