Gruzińska sawanna

Po śniadaniu opuszczamy Tbilisi i ruszamy na wschodnie rubieże Gruzji. Droga zajmie około czterech godzin, a po drodze zatrzymamy się u administracji parku, aby dopełnić formalności związanych z wjazdem na teren Parku Narodowego Waszlowani. Po południu rozlokujemy się w guesthousie w Dedoplistskaro, a wieczorem czeka nas impreza integracyjna i wspólna kolacja rozpoczynająca właściwy rajd.

Po śniadaniu pakujemy rzeczy i ruszamy na ranczo w Dolinie Eldari, gdzie przewodnicy przydzielą jeźdźcom konie. Tego dnia szlak prowadzi początkowo przez pola okalające Park Narodowy Waszlowani, a następnie wznosi się łagodnie ku wzgórzom. Stopniowo nabieramy wysokości, aż w końcu docieramy do Czarnej Góry — najwyższego punktu parku, położonego na wysokości 800 m n.p.m. Po dotarciu na miejsce rozbijemy obóz i zjemy pierwszą obozową kolację pod gwiazdami. Widoki stąd są niesamowite. Z jednej strony rozciągają się po horyzont ogromne pola uprawne, z drugiej — zapierająca dech w piersiach panorama Parku Narodowego Waszlowani, Doliny Alazani i Azerbejdżanu. W oddali widać także Zbiornik Mingeczaurski na rzece Kura, największy sztuczny akwen w Azerbejdżanie. Noc spędzimy w namiotach — tym razem bez dostępu do prysznica.

Dziś czeka nas najdłuższy dzień jazdy konnej, w siodle spędzimy około 6 godzin. Po śniadaniu zwijamy obóz i ruszamy wgłąb Waszlowani. Naszym celem jest Mijnis Kure — posterunek rangersów malowniczo położony na starych, zerodowanych wzgórzach. Przez większą część dnia będziemy poruszać się wzdłuż rzeki Alazani, która wyznacza naturalną granicę między Gruzją a Azerbejdżanem. Jej brzegi porastają zagajniki osik, czarnych topoli i dębów bezszypułkowych.Szlak tego dnia jest wyjątkowo urozmaicony. Momentami wije się wśród kanionów — domu dla setek gatunków roślin i ptaków drapieżnych — innym razem otwiera się na rozległe przestrzenie, idealne do radosnych galopów w świetle zachodzącego słońca. Niektórzy porównują te tereny do „złych ziem” Kolorado czy Dakoty Południowej — i trudno się dziwić. Po dotarciu na miejsce rozbijemy obóz tuż nad rzeką, przy posterunku strażników, z dostępem do prysznica. Wieczorem zasiądziemy do wspólnej kolacji i ogniska. Nocą czeka nas niebo usiane gwiazdami, a rano powita widok malowniczej, rzecznej plaży.

Dziś ruszamy na spotkanie prawdziwej sawanny. Szlak poprowadzi nas przez system widowiskowych kanionów i klifów — jedną z najpiękniejszych części Parku Narodowego Waszlowani. To wyjątkowe miejsce, uwielbiane przez ornitologów i fotografów, bo często można tu wypatrzeć zarówno drobne ptaki jak i duże drapieżniki krążące nad głowami. Wdrapiemy się na jeden z klifów, skąd rozciąga się spektakularny widok na okolicę i zatrzymamy się tu na popas. Posileni wskoczymy z powrotem w siodła i ruszymy dalej. Po około 1,5 godziny dotrzemy do rzeki na miejsce kolejnego biwaku, gdzie odłożymy wszystkie zbędne rzeczy i pojedziemy jeszcze kawałek do kolejnego punktu widokowego. Dojedziemy tam galopem — to jeden z tych momentów, na które czeka się cały dzień. Z punktu widokowego zobaczymy kawałek Azerbejdżanu, tamę w Mingeczaur i kolejne bezkresne przestrzenie. Po powrocie do naszej bazy zajmiemy się końmi, a potem sobą — do wyboru będzie polowy prysznic albo kąpiel w rzece. Wieczorem zjemy kolację, a później zasiądziemy przy ognisku pod rozgwieżdżonym niebem. W oddali mogą odezwać się szakale, ale bez obaw — trzymają dystans, nawet jeśli poczują zapach jedzenia.

W siodle spędzimy dziś około 5 godzin, a po drodze zajrzymy z bliska w codzienność miejscowych pasterzy. Pierwsza część dnia to głównie kamieniste ścieżki przecinające okoliczną sawannę. Przemierzymy je stępem, zatrzymując się po drodze na posterunku Policji Granicznej, gdzie musimy się pokazać. Stamtąd podążymy wzdłuż Obszarów Chronionych, skąd rozciągają się widoki na piękny, porośnięty dziewiczą roślinnością i pocięty kanionami region Waszlowani. Ta część parku objęta jest całkowitym zakazem wstępu ze względu na unikatową florę. To również tereny zamieszkania i łowów… lampartów. Z czasem w oddali zaczną pojawiać się zabudowania pasterzy, a między nogami koni może przemknąć nam stado chrumkających, dziko żyjących świnek — zawsze robią furorę. W połowie dnia dotrzemy do posterunku strażników, gdzie zjemy lunch. Po przerwie ruszymy dalej, by z końskich grzbietów dokładniej spenetrować okolicę. Długim galopem dojedziemy do jednego z pasterzy, który — jak to w Gruzji — powita nas serdeczną gościnnością, zwłaszcza w płynnej formie. Po krótkim odpoczynku wrócimy galopem do obozu. A tam czeka nas prysznic… w domku pasterzy. Jego konstrukcji i zasady działania nie zdradzamy — to trzeba przeżyć naprawdę na własnej skórze. Będzie też okazja zobaczyć od środka, jak wygląda ich codzienne życie i praca. Wieczorem zjemy kolację w towarzystwie strażników i pasterzy, a po niej zasiądziemy przy ognisku.

Po śniadaniu ruszamy w drogę wzdłuż klifów górujących nad najcenniejszymi przyrodniczo Obszarami Chronionymi, by potem ponownie zagłębić się w dzikie ostępy Waszlowani. Teren jest miejscami pagórkowaty i poprzecinany kanionami, ale nie brakuje też bardziej płaskich, trawiastych obszarów, na których jesienią i zimą pasterze doglądają swoich stad, a my — galopujemy! Wiosną rozciągają się tu soczyście zielone łąki, natomiast jesienią zamieniają się one w złotą sawannę, gdzie można zerwać dziko rosnące owoce granatu Na popas zatrzymamy się w jednej z chat pasterskich, po czym ruszymy dalej. Mocno po południu dotrzemy do posterunku straży parkowej Pantishara. Obóz rozbijemy w miejscu z absolutnie spektakularnym widokiem na Azerbejdżan i Gandżę — drugie co do wielkości miasto kraju. Po zmroku jego migoczące w oddali światła przypomną nam, że powoli zbliżamy się do końca rajdu i wracamy do cywilizacji. Do dyspozycji będziemy mieli dziś prysznic polowy, a wieczorem zjemy ostatnią biwakową kolację. Nocleg w namiotach.

Po śniadaniu po raz ostatni dosiądziemy naszych koni. Czas opuścić przepiękne tereny Waszlowani, ale… przed nami wciąż kilka godzin jazdy! Po wyjeździe z Pantishary dotrzemy na punkt widokowy w miejscu, gdzie żyją lamparty. W praktyce zobaczyć je można bardzo rzadko, bo unikają ludzi, ale… spróbować warto — kto wie? Następnie ruszymy z powrotem w kierunku Doliny Eldari. Warto spojrzeć po raz ostatni za siebie, na znikające za plecami krajobrazy. Wczesnym popołudniem, po 3–4 godzinach jazdy, dotrzemy na pola okalające park, a chwilę później na ranczo w Dolinie Eldari. Tam rozsiodłamy konie, podziękujemy im za wspaniałą przygodę i pożegnamy się z przewodnikami. Po lunchu wsiądziemy do samochodów i wyruszymy w drogę powrotną.  Do Tbilisi dotrzemy późnym popołudniem.  Po zameldowaniu w hotelu i chwili odpoczynku udamy się do restauracji na ostatnią, pożegnalną kolację.

Czas pożegnać Gruzję i wracać do domu. Każdy zostanie odwieziony na lotnisko w Tbilisi lub na dworzec by złapać autobus do Kutaisi.