Megrelskie Złote Runo (Edycja Wygodniejsza)

Jeżeli nocowaliśmy w Kutaisi rano czeka nas śniadanie i wyruszamy do bazy w Kulbaki. Przejazd zajmie nam około 3 godzin. Jeżeli poprzedniego dnia wyruszyliśmy na wieczór do Kulbaki, to osiodłamy i przygotujemy nasze konie po śniadaniu. Przed nami około 6 godzin na szlaku, ale jedziemy ”na lekko” – późnym popołudniem wrócimy do naszego ośrodka i domu. Głównym celem tego dnia jest dotarcie do przełęczy pod górą Aschi, na wysokość 2050 metrów. Do pokonania mamy około 1050 metrów przewyższenia przez piękne lasy, za którymi wyjedziemy na otwartą przestrzeń górskich łąk. Chwilę później dotrzemy na bardziej skalisty i kamienisty odcinek, który doprowadzi nas na niewielką polanę. Tam staniemy na popas i terenowy lunch. Mamy trochę czasu aby odpocząć, a przede wszystkim spokojnie podziwiać panoramę całej okolicy. Następnie ruszymy w drogę powrotną. Na pierwszym, kamienistym odcinku sprowadzimy nasze konie. Po drodze warto przyjrzeć się skałom i kamieniom. Widać na nich wyraźne warstwy – ponad 100 milionów lat temu szumiało tu morze. Po drodze spróbujemy odwiedzić miejscowego pasterza robiącego słynny, megrelski ser Sulguni.  Zjedziemy na równy teren, gdzie będzie można ruszyć żwawszym chodem. Późnym popołudniem dotrzemy do naszej bazy, ale wcześniej możemy zatrzymać się, wykąpać się w rzece i wskoczyć do wodospadu. Wieczorem zasiądziemy do wspólnej kolacji. Czeka nas pyszna uczta, kieliszek gruzińskiego wina i wesoły wieczór.

Śniadanie zjemy około godziny 9 rano, a potem wyruszamy w drogę. Dzisiaj pojedziemy przez obszar (nieco humorystycznie) nazywany przez miejscowych ”Alaską” – z uwagi na gęsty las i przebijające spomiędzy niego widoki na skalistą okolicę. Jest to pierwszy odcinek 30-kilometrowego szlaku do Jeziora Lebarde, który zdobywamy na Edycji Specjalnej tego rajdu. Trasa wiedzie leśnym traktem, w zasadzie używanym jedynie przez ekipy prowadzące zrywkę i wywóz drewna oraz przez miejscowych pasterzy. Szlak jest dość zróżnicowany, faluje w górę i w dół, jednocześnie cały czas łagodnie wznosząc się i prowadząc do bazy drwali. Po drodze jest kilka dobrych miejsc do wesołych galopów, tempo jazdy będzie zróżnicowane. Na popas zatrzymamy się w terenie lub właśnie w bazie drwali. Bez pośpiechu zjemy lunch, odpoczniemy, a następnie ruszymy w drogę powrotną. Na początku czeka nas krótki odcinek, na którym poprowadzimy konie, a następnie wskakujemy w siodła i ruszamy dalej, również mając kilka okazji do pogalopowania. Późnym popołudniem dotrzemy do bazy w Kulbaki, gdzie zasiądziemy do pysznej kolacji.

Rano zjemy śniadanie i szykujemy się do wyjazdu. Tego dnia ruszamy do Amalieti, prześlicznej przełęczy, z której rozpościera się widok na całą okolicę. Przed nami około 6 godzin w siodle oraz popas w pasterskiej chatce. Pierwsza część trasy wiedzie nas coraz bardziej zagęszczającym się lasem, by potem wyprowadzić nas na otwarte, zielone przestrzenie. Stamtąd podążymy do góry, zwężającymi się ścieżkami i śliczną łąką pokryta paprociami. Dalej zagłębimy się w las, na krótko zeskoczymy z siodeł i poprowadzimy konie, a potem wrócimy na grzbiet naszych wierzchowców i wyjedziemy na przepiękny, otwarty obszar Amalieti. Ze szczytów widać całą okolicę, wraz z płaskowyżem Aschi i górą Khvamli, a daleko w dole dostrzec można naszą bazę w Kulbaki. Do niedawna przełęcz Amalieti była również obszarem, na którym pasterze wypasali swoje stada, a od kilku lat jest niemal zupełnie opuszczona. Tam zatrzymamy się na dłuży popas, a następnie ruszymy w drogę powrotną. W lesie, na krótkim odcinku, znów poprowadzimy konie, a potem ruszymy dalej konno. Po wyjechaniu z górskich ścieżek, na bardziej płaski i ubity teren, oczywiście skorzystamy z okazji do pogalopowania w kierunku Kulbaki. Późnym popołudniem dotrzemy do bazy i, jak zwykle, zasiądziemy do pysznej kolacji i wesołej, wieczornej imprezy.

Około 8 rano zjemy śniadanie i pakujemy się, ale – tym razem – do samochodów terenowych, aby przenieść się do drugiej z naszych baz rajdowych. Po około 3 godzinach jazdy dotrzemy na Przełęcz Zagaro, najwyżej położony punkt Pętli Swaneckiej (2700 metrów). Tam odwiedzimy kaplicę 13 Ojców Syryjskich, skąd doskonale widać najwyższy szczyt Gruzji – Górę Szchara. Tam też czekać będą na nas konie. Przy gorszej pogodzie lub nieprzejezdnym szlaku pojedziemy kawałek dalej, do Uszguli, gdzie wskoczymy w siodła. Poznacie naszych miejscowych przewodników: Mosego, Gelę i Nuro, a także nasze dzielne konie swaneckie, będące mieszanką miejscowych, kaukaskich ras. Ruszymy górskim szlakiem przez malowniczą dolinę by dotrzeć tuż pod lodowiec Szchara. Ostatni kawałek do jego czoła trzeba pokonać pieszo: chętni mogą wybrać się na krótki trekking, który zajmie około 1,5 – 2 godziny. Pozostali mogą rozsiąść się w niewielkim, kameralnym barze prowadzonym przez miejscowych. Po popasie wrócimy do naszych koni i pojedziemy wzdłuż rzeki Enguri, której źródło znajduje się na lodowcu. Po drodze nie zabraknie dobrych miejsc do wesołych galopów. Po południu dotrzemy do Uszguli, od strony monastyru Lamaria z XI wieku, który również zwiedzimy. Uszguli to niezwykłe miejsce: jest jedną z najwyżej położonych, zamieszkałych wsi Europy, nawet w bardzo surowe i srogie zimy. Manewrując pomiędzy kamiennymi basztami i lokalnymi domostwami dotrzemy do naszej bazy. Rozsiodłamy konie i zasiądziemy do kolacji w guesthousie, podczas której skosztujemy charakterystycznych potraw kuchni swaneckiej.

O poranku zjemy śniadanie, osiodłamy konie i ruszamy w drogę. Przed nami kolejne 6-7 godzin na szlaku. Z Uszguli wyruszymy w kierunku Przełęczy Latpari, do miejsca nazywanego dachem Gruzji! Najpierw przejedziemy przez najstarszą część wioski Ushguli. Przed nami przewyższenie 900 metrów, a szlak pokonujemy stępem. Początek trasy to strome podejście przez polany, strumienie i niezwykłe połacie górskich rododendronów. Czasami trzeba będzie zeskoczyć z koni i przejść trudniejsze odcinki. W miarę wspinania się ku przełęczy będziemy mogli podziwiać widok na letnią rezydencję królowej Tamar, szczyt Uszba, Tetnuldi i Szchara! Swaneckie konie nie raz pokażą po drodze jak należy zdobywać takie podejścia! Gdy wyjedziemy na subalpejskie łąki wszyscy zgodnie westchną z zachwytu – widok jest tam wspaniały! A gdy już ujrzymy drugą stronę gór w regionie Dolna Swanetia i Megrelia będzie to oznaczało, że jesteśmy na dachu Gruzji, na wysokości 3000 metrów! Otaczać nas będzie przepiękna panorama Kaukazu, wraz z najwyższymi szczytami Gruzji! Pojedziemy dalej przez rozległe polany, gdzie czasami podjedziemy kłusem i spokojnym galopem. Nad górskim jeziorem zatrzymamy się na popas i nacieszymy widokami. W drodze powrotnej część trasy pokonamy pieszo. Do domu gościnnego w Uszguli wrócimy późnym popołudniem i zasiądziemy do kolacji by kontynuować kosztowanie przysmaków Swanetii. Wieczorem wszystkich chętnych zabierzemy do miejscowego kina, które znajduje się w 1000-letniej, kamiennej baszcie. Zobaczymy film ”Dede” opowiadający o życiu mieszkańców, ich zwyczajach oraz – oczywiście – o tragicznej miłości! Film kręcony był w Uszguli, a aktorami (oprócz jednej postaci) byli mieszkańcy wioski, w tym nasi konni przewodnicy! Nasze konne szlaki są inspirowane kadrami z tego właśnie filmu!

Śniadanie zjemy nieco później, około godziny 9. Będziemy mieli trochę czasu na spacer po Uszguli, a chętni mogą zajrzeć do miejscowego muzeum. Pożegnamy naszych gospodarzy i przewodników, a następnie wyruszymy samochodami w drogę powrotną do Kutaisi. Po południu zakwaterujemy się w znanym, lubianym i na poły legendarnym Hostelu Kutaisi, gdzie wspólnie zasiądziemy do hucznej, gruzińskiej supry, której przewodzić będzie nasz partner i gospodarz, Kote Nachqebia.

Rano czeka na nas śniadanie. Wszyscy jeźdźcy zostaną odwiezieni na lotnisko w Kutaisi. W przypadku późniejszych wylotów warto wybrać się na spacer po mieście, doradzimy Wam co ciekawego można zobaczyć i… zjeść 🙂 Prędzej czy później jednak wszyscy wyruszą w drogę powrotną do domu.